cold when there is no you.

the breeze is passing through my solitude.
the colder it gets, the more i think of you.
the more i think of you, the more i hate myself.
for i long for the warmth that only you can shed.

i watch the sunset alone and i mourn over it.
smile that wasn't there, now i'm starting to forget.
cold-blood spilled in the fountain of this loneliness.
will i forever feel numb to this cold empty space?

there is still time to fight, to get over the pain.
to turn this icicles to little puddles of faith.
if you'll ever come back i'll dream again to see that light.
that tiny twinkling spark that only gives me life.

Sa isang nagkukubling diwa

Sa isang lumang alapaap natagpuan niya ang kaniyang sarili, sumisinghap-singhap sa liwanag ng mga tala sa dakong natatanaw lamang. May ilaw pa kayang madadatnan pagsapit ng panahong kaya na niyang abutin ang dati’y isang dipang layong aninaw lamang sa kawalan?

Magulo ang mundo. Magulo ang buhay ko. Parang isang sapot na nagtagni-tagni’t winalanghiya ang isang masayang alaala na sa isang sulok na lamang ng aking katinuan nakabaon. Hindi maaaring mahukay ng gayon lamang. Ngunit nais ko itong mahawakan, malanghap, matikman. Hindi baling may pait kung ang dulong maaabot ay matamis ang naghihintay. Hindi na baling lumuha ng bagyo kung ang katahimikang nagbabadya ang siyang masisilayan ko. Ano nga ba ang buhay? Mayroon nga bang totoo?

Umaalon ang musika sa aking pandinig… noong una’y malungkot haggang sa bawa’t himig na binibitawan ay nagbibigay kulay sa dati’y walang buhay na kadiliman. At sa aking kamalayan ay imahe ng dalawang pusong magkaakap, nagmamahal, puno ng pag-asa. Habang ang diwa ko’y naglalakbay, ako’y nag-aalalang hindi na ito muling makakabalik sapagka’t ang aking sapantaha’y ito ay may kakayahang mamalagi sa mundo na hindi totoo. Anu’t ano man, ang puso ko’y buo, walang dungis walang bahid. Saan man ako magtungo, tiyak matutunton ko ang daan pauwi.

Malungkot kong tinitingnan ang bawat salitang nabubuo sa isang blankong papel na de makinarya. Walang kahulugan ngunit malalim ang pinaghuhugtan. Gusto kong umiyak pero para saan, para kanino? Matapang ang taong lumuluha sapagka’t wala siyang takot palayain ang kaniyang emosyon. Nais kong isiping matapang ako. Ngunit ang totoo’y isa akong duwag na walang alam gawin kundi ang magkubli sa mundo na malayo sa realidad. Wari’y nanaghoy ang aking musika – may luha ang bawat ritmo, may tangis ang bawat salita.

-Isang tanghaling nakakapraning

At sight.

I look outside my working cage; I saw the Manila Bay, ships at anchorage, the blue skies, slightly dimmed by smog. From where I stood, they look serene... the sea looks peaceful. And those floating sticks look like puzzles.
I thought about you.
How many days must I wait until I see you again.
I don't know. Maybe I don't want to know.
This morning, I forgot your face. I forgot how it felt to be near you.
If it's good, then it is good. I musn't wail.
I almost cried for fear of forgetting.
Will you ever come back?
There was a slight tug in my heart; I felt guilty deceiving myself.

But for now, I wouldn't hang on. I can't keep my promise.